Berichtje van Marieke

11 nov 2004 - 17:11 - Van onze verslaggever: Marieke

Het werd weer eens tijd voor een mailtje.
Terwijl bij jullie de winter is begonnen, heeft hier het regenseizoen zijn intreden gedaan. Al menigmaal ben ik vol goede moed met mijn strandtas op weggegaan, (de sarcastische blik van de buschauffeur negerend) om me vervolgens enigszins beschaamd weer netjes thuis voor de deur af te laten zetten. Onderweg overvallen door de zoveelste stortbui. Daarbij heeft Parke Tropikal het profijt zich op het laagste punt van Curaçao te bevinden. Na iedere bui staan wij tot onze knieën in de modder dieren te evacueren. Verzameld op het hoogste punt staan ze elkaar vervolgens wantrouwend aan te kijken. Deze afwachtende houding maakt al snel plaats voor een ietwat intiemere kennismaking. Na maanden tot jarenlang gescheiden te zijn geweest van het andere geslacht kun je je voorstellen wat deze plotselinge confrontatie voor taferelen met zich meebrengt. De hele dag zit ik te hopen dat er geen onschuldig gezinnetje een bezoek komt brengen aan deze losgeslagen geile bende. Helaas heb ik al menigmaal zalvend moeten glimlachen naar een lieve huisvader. Haha, ja gekke dieren!! Maar goed, de zon laat zich ook weer geregeld zien, dus hopelijk kan iedereen in het vervolg weer in zijn eigen territorium verblijven.
Dan is mijn favoriete koe Sheila plotseling ingeruild voor een lelijk, schuw, kwijlend kalf dat 12 liter melk per dag dient te drinken. Om het dier op zijn gemak te stellen dienen wij met een loodzware fles melk op onze hurken ‘te loeien’. Ja, dat lezen jullie goed. David de Manager kwam op het geniale idee dat het kalf ons dan waarschijnlijk als zijn moeder zou beschouwen. Vol ongeloof hebben wij een uitgebreide loei-demonstratie van David bijgewoond, waardoor het sindsdien erg moeilijk is geworden onze manager ooit nog serieus te nemen. Vervolgens hebben wij hem uitgelegd dat er toch echt grenzen bestaan aan ons inlevingsvermogen in de functie van dierenverzorgster en dat hij die zojuist bereikt had. Dus loeit David momenteel in zijn eentje…
Twee weken geleden een heerlijk weekje vakantie gehad. Vriendinnetjes van Jelke kwamen op bezoek en het leek ons wel tijd voor wat ontspanning in deze maanden van hard werken. We begonnen met een tripje naar klein Curaçao. Met een groot gedeelte van ons huis (zo’n dertig mensen) hadden we de Mermaid afgehuurd die ons om half zeven ’s ochtends over de oceaan naar het eilandje zou vervoeren. Ik had me een grote romantische zeilboot voorgesteld die zich geruisloos over het water zou bewegen, de luidruchtige, puffende brok staal die op ons lag te wachten viel dus in eerste instantie een beetje tegen. Dit werd meer dan goed gemaakt door het bounty-eiland dat na 1,5 uur in zicht kwam. Een parelwit strand, het meest heldere water dat ik ooit gezien heb en wat rieten hutjes op een verder onbewoond eiland. We hebben de hele dag liggen relaxen op het strand, gesnorkeld en gebarbecued. De rest van de week met een gehuurde jeep het eiland overgereden. Gezwommen in allerlei baaien en gewoon heel veel moois van Curaçao bekeken. Ter afsluiting van onze vakantieweek was Guus Meeuwis overgevlogen om ons te verblijden met zijn welbekende chansons. En over twee weken komt Tiësto een bezoek brengen aan Curaçao.
Verder tikt de tijd gestaag door en bevinden Jelke en ik ons inmiddels in onze 16de stageweek. De opdrachten beginnen ook langzamerhand op te raken en worden steeds vaker operationeel van aard. Vanmorgen nog kwam David met een rood, verhit hoofd het kantoor binnenlopen, wat over het algemeen betekent dat hij druk is en tussen neus en lippen door een opdracht gaat geven die kant noch wal raakt, en jawel. Of wij even de kippen en parelhoenders wilden wieken. Gelukkig hebben Jelke en ik vorig jaar allebei voor het bijvak Vleugels Wieken gekozen als aanvulling op onze communicatieopleiding en sloot dit dus naadloos op elkaar aan.
Gewapend met een schaar, gingen we op weg naar de PettingZoo. Terwijl Jelke een krijsende parelhoen in bedwang probeerde te houden, knipte ik wat veren af die me aan de lange kant leken en die er essentieel uitzagen in relatie tot het bereiken van hoogte en snelheid. De beoordeling van onze wiekpraktijken laat nog op zich wachten…



Mocht ik mij vervelen dan kan ik me na vier maanden nog steeds opperbest vermaken met het turen door de shuttles van mijn kamerraam. Iedere keer als ik naar buiten kijk heb ik het gevoel dat ik net de staart van een groots opgezette misdaad meepik. Nog net zie ik iemand angstig achterom kijkend de straat uitrennen, een verdacht uitziend pakketje overhandigt worden, mensen gehaast een auto inspringen en wegscheuren. Kan daar heel spannende verhalen om heen verzinnen. Een paar dagen geleden zag ik heel ’s morgens vroeg een choller de struiken uit komen rennen en in het uitgebrande pand tegenover ons huis zich uitkleden en helemaal schoonboenen. Dit allemaal super gehaast en schichtig om zich heen kijkend. Krijg je echt het gevoel dat je toeschouwer bent van een slotscène waarbij je de beestachtige slachting net hebt overgeslagen. Nou ja, dikke kans dat hij gewoon de kater uit zijn lijf probeerde te wassen, maar het blijft spannender dan de bouwput waar ik in Tilburg op uit kijk.
Ik werd net gestoord door een suïcidaal insect dat zonodig mijn ventilator in moest vliegen en zich gevierendeeld op mijn bed deponeerde. Daardoor keek ik op de klok en zag dat het al 1:30 uur is en aangezien er morgen weer een stralende dag in Parke Tropikal op mij ligt te wachten stop ik er dus maar weer eens mee.
Ondanks de verontrustende berichten die mij hier bereiken, hoop ik dat het jullie ook nog steeds allemaal goed vergaat in Nederland. Wederom heel erg bedankt voor alle mailtjes, kaarten en post, mijn Nederlandse chocoladeletter heb ik al binnen!!

Liefs Marieke

[ Vorige ] - [ Terug ] - [ Volgende ]

 
© Copyright 1997-2024 - Chris Kamps