Van onze verslaggever: Maikel

Wellicht op een zeer vroege maar zonnige zondagmorgen waren we met z'n allen paraat om ten strijde te trekken tegen het machtsgeweld van het altijd onverschrokken ploatske Hérrupe. Met de boterhammen en de boterhammenworst present, begon de spanning toch al wel wat op te lopen. Vooral toen we langzamerhand de weledele poppen die met man en macht vervaardigd waren, de bouwschuur uitgetrokken werden. Bijna probleemloos is dat tot een goed einde (begin) gekomen en kon de autopolonaise met alle onderdelen naar het beginpunt van de grote optocht gemaakt worden.

Daar stond ie dan!! Onze altijd 'ik denk nie, da we nem af krijgen di joar' wagen. De zon scheen volop (ik zeg niet dat het warm was, maar de zon scheen). Het geluid kwam er ook net aan rijden en dachten (met de nadruk op dachten) dat het dit jaar allemaal niet meer fout kon gaan.

Ondertussen werd iedereen klaar gestoomd met een witte laag verf. Niet bij iedereen kwam die verf dan ook op het gezicht terecht (hè Jochem?). Uiteindelijk kwamen er na een verbluffend staaltje huis, tuin en keuken geklieder van Susan en Nathalie, een groep van witte 'Living Statue's' te voorschijn en een clubje gestreepte 'Pantomimespelers' die met alle handen en voeten die ze hadden, maar niet in de buurt van de 'witte beeldjes' konden komen.
Iedereen was klaar.......behalve de wagen. (Ooo nee, niet weer!)

Er viel een duistere sluier over onze wagen en bleek dat er het 1 en ander niet werkte zoals het moest werken. (niet Paul z'n schuld ;-), grapje Paul).

Het maakte het bloed koken bij enkele en er werd met spoed naar oplossingen gezocht om de schade zoveel mogelijk te beperken en alles toch te laten werken. De diskman's kwamen van alle kanten met de benodigde batterijen.

DE OPTOCHT WAS BEGONNEN! En we moesten wel vertrekken. Geen tijd om alles te testen. Dan maar tijdens de optocht. De oorzaak kwam langzaam boven water. Het bleek dat de aggregaat niet helemaal correct werkte en daardoor verschillende stroomsterktes had. (zeg ik dat goed?) Het deed mij niks meer en voor mij was het gevecht om de 1e plaats begonnen. Dan maar hakkelende muziek.

De ramp werd nog iets groter toen bleek dat de rookmachine zijn rook in de pop zelf los liet in plaats van de rode getuite lipjes van de vuurspuwster. De buis was blijkbaar gebroken na de grote 'vernis-operatie' van zaterdagavond.

Maar ja, rook is rook en het komt er in ieder geval nog aan de voorkant uit. En...doet het altijd goed bij de jury. (denk ik) Het feest was begonnen en we probeerden met man en macht het publiek te overweldigen met ons geweldige karretje. De eerste straat was geweldig druk en alle poppen draaiden alle kanten op. Een blauw ballonnetje deed zijn kunsten net als de dames met de roosjes. Je kon sommige mensen met open mond en ogen naar de wagen zien kijken. (echt een gaaf gevoel).

Wist je trouwens dat je best veel mag, als je witte verf op je gezicht hebt en gekleed gaat als pantomimespeler, hahahaha. Je mag iedereen voor de gek houden en overal in de tuin gaan liggen. Als ik dat nu zou doen en ze zouden weten dat ik officieel uit Ravenstein kom....... .... De optocht verliep vervolgens vlekkeloos en de wagen werd verder niet beschadigd voor het koningsnummer de volgende dag in Overlangel.

Nadat we de wagen ontmanteld hadden van al zijn tierelantijnen en de wagen goed was aangekomen in Langel, kwam het uur (of 2 uur) van de waarheid. De prijsuitreiking.

We werden met trots 5e, in Herpen waar we zeker trots op mochten zijn. Vooral omdat we hiermee (en onze aanwezigheid) zeker een stempel hebben gedrukt op de optocht in Herpen. Watch your back, Hérrupe! Op een 1 of andere, niet nader te omschrijven manier zijn we in de feesttent beland en die ben ik geloof ik niet meer uit gekomen voordat ik naar huis ging. (inclusief een wit hoofd).

Het was een geweldige dag en wie weet volgend jaar weer in...........

Gegroet uw correspondent