Van onze verslaggever: Hend

Aldus schrijven we eind zomer 2005. Elfde wagen, grootse plannen en dus op tijd beginnen met brainstormen. Met twee vergaderingetjes van de bouwcommissie waren we er een heel eind uit. Een, twee, drie, elf poppen! Och waarom ook niet. Die vier poppen die we normaal bouwen leveren uiteindelijk altijd maar één avond stress op. De toon was gezet. Aan het tijdstip van beginnen en ook aan de ruimte (dit jaar wederom gesponsord door "Mark en Heidy’s hangarverhuur bv." aan wat destijds nog "Vlierbosstraat" heette), zou het in ieder geval niet kunnen liggen. Even de materialen verzamelen, inkopen doen en aan de gang.

Er werd een vliegende (en dus toepasselijke) start gemaakt. Het kleinere formaat van de poppen en koppen maakte ze belachelijk fijn te hanteren. Niks geen gebalanceer op steigers en trapjes maar gewoon lekker vanuit een luie stoel hobbyen. De Arbo-dienst zou trots op ons geweest zijn. De routine van het lopendebandwerk zat er al snel in. Elk weekend stond er minstens een kop in het gaas en het weekend erop werd ie geschilderd. We waren al bang dat we tijd over zouden gaan houden.

Loek zorgde er weer voor dat de zware constructies ook echt zwaar en locht waren en dat de lichte en subtiele onderdelen vooral ook lekker zwaar en locht waren. Natuurlijk ging een en ander weer gepaard met de nodige en onnodige decibellen. Gelijk een virtuoze slagwerker bespeelde Slagerij Van Dorst de moker, het H-profiel maar ook de gegalvaniseerde oliepijp was hem niet vreemd.

Paul bivakkeerde vooral veel in de plaktent. Op de momenten dat uit die hoek geen geluid meer kwam wisten wij dat we het kanon en Paul weer even moesten bijtanken. Kannetje petroleum in de ene, trechter beetje schoonmaken en dan een kannetje ongezond sterke koffie in de andere. Maar andersom ging ook prima. Zo kon dit onafscheidelijke duo er dan weer een paar uurtjes tegenaan.

Chris wierp zich weer op als de manus-van-alles en zorgde er stiekem voor dat alles wat als "optioneel" was bestempeld, als eerste gelast werd om vervolgens verbaasd, doch schalks grijnzend, te concluderen: "sja, nou moeten we het afmaken ook!".

Nathalie zorgde er weer voor dat alles netjes binnen de lijntjes werd gekleurd en nam alle koppen voor haar rekening. "Kunnen we niet nog een neger maken? Da’s zo leuk om te schilderen". We hopen voor Jorn dat dit inderdaad de enige reden is voor deze uitgesproken etnische voorkeur. En natuurlijk was daar ook nog de rest van de vaste crew die elke keer met lede ogen aan moest zien dat de creaties die nog warm waren van het gazen alweer in het papier zaten. Shit, dan maar weer verven. Aldus voortrazend bleek al gauw dat een twee keer zo grote wagen ook twee keer zoveel materiaal opslokte. Dus toen we met onze 120 lengtes betonijzer ongeveer op de helft van de wagen waren, moesten er toch nog maar even 100 bij gehaald worden, samen met een rol gaas of vijf. Inkopen doen is ook niks voor mannen. We hadden de schuur dit jaar redelijk voor onszelf. In Neerloon en omstreken had men blijkbaar weinig behoefte aan een stalling voor privé-jets en plezierjachten. Dat kwam goed uit, want op een gegeven moment kon Mark z´n tractor toch nog maar met moeite binnen parkeren. Wát een hoop onderdelen!

Wat betreft de constructies en bewegingen waren er zo de nodige puntjes voor een potentiële ramp. Vrij veel breedte op aanzienlijke hoogte, zware onderdelen op ongunstige plekken, koppen die misschien toch wel van erg dunne buizen waren gemaakt etc. Mark, die vroeger toch ook veel met technisch lego gespeeld moet hebben, droeg ook regelmatig suggesties aan als Loek zich weer eens op z’n bolletje stond te krabben. Natuurlijk moest er en passant ook nog even een nooit eerder vertoonde beweging uitgedacht worden. Het was inderdaad allemaal wel veel en hier en daar riskant, "maar áls het allemaal lukt", zo luidde de spreuk, "dan wordt ie wel vet"!

Tijdens de proefopbouw bleek het allemaal best goed te gaan, hoe hard de dames ook schreeuwden dat alles elk moment spontaan zou kunnen ontploffen. De carnaval zou ons echter leren dat ook groot niet groot genoeg is en we best nog wel wat meer fijne risico’s hadden kunnen nemen.

Ach, puntje voor volgend jaar. In ieder geval hebben we al die maanden redelijk relaxed aan ons meest indrukwekkende bouwwerk ooit kunnen bouwen. En voor de elfde keer hebben we ondervonden dat het die laatste avond stressen blijft, of je nou vier of twaalf poppen bouwt. Of dat betekent dat we volgend jaar één of juist twintig poppen bouwen, moet nog blijken.