Door één van onze verslaggevers (Thomas L.)

Nadat we de beruchte, maar altijd gezellige treintocht naar Ravenstein hadden gehad (die nog altijd in de ban is van wc-rollen en papieren handdoekjes) zijn we gezamenlijk richting de soos getrokken. Rectificatie: "zijn we grotendeels richting de soos getrokken." Enkele leden van Ge Kunt Me Wâ! hadden namelijk carnaval2002 niet overleefd, en er stond hen, wat later bleek, een lang ziektebed te wachten.

Dit jaar verliep de tocht met als einddoel de soos vlekkeloos, in tegenstelling tot andere jaren. Er is zelfs ooit iemand bijna verdronken in een boot… Nee, het was niet Leonardo die eindelijk samen met de Titanic naar de zeebodem zonk. Het was onze laskoning die in delirium de gedachte had dat hij wel naar de soos zou roeien…

De soos was uitgestorven. Als geen ander weten wij, Ge Kunt Me Wâ!-tjes, hoe je een feestje kunt bouwen. Waarschijnlijk hoorde de rest van Ravenstein de oorverdovende muziekklanken en het dak dat naar beneden kwam: binnen enkele biertjes was de Madhouse een fullhouse geworden. Ook onze vrienden uit Overlangel, de mede-nishutters C.V. Gauw Blauw en wijlen C.V. Nog Efkes waren van de partij. We dansten, dronken en feestten de hele avond door op het podium van de soos. Op een gegeven moment kregen bepaalde zieke geesten de ingeving om leuzen inzake C.V. De Nishut op elkaars lichamen te kladden. Dat was echt geen porem… dus ik wilde dat ook! Jammer dat die ene bepaalde foto mislukt is dames!

Gezelligheid kent geen tijd, en ik begrijp er dan nog steeds niets van dat het opeens sluitingstijd was.

Carnaval 2002, toen we voor de derde keer achter elkaar de eerste plaats behaalden in Ravenstein, en we de derde prijs in de wacht sleepten in Overlangel was volgens velen de gezelligste carnaval van hun leven. Ik ken dat gevoel.